Jan Verheyen keek naar deze films op Proximus TV

WE ARE WHAT WE ARE

De ontdekking van deze maand is ‘We are what we are’, een low-key horrorfilm, meer psychologische thriller eigenlijk dan horrorfilm, want ‘We are what we are’ moet het veel meer hebben van subtiele spanningsopbouw en sfeer dan wel expliciet in your face-geweld. De film speelt zich af in een klein naargeestig Amerikaans plattelandsdorpje dat bovendien door een storm grotendeels van de buitenwereld wordt afgesloten. Aan de rand van dat dorp woont de familie Parker, een gezin met twee dochters en een zoontje dat met ijzeren hand  wordt gerund door de patriarch Frank. Het gezin koestert een al generaties sluimerend geheim, maar de dochters besluiten komaf te maken met hun verleden en in opstand te komen tegen hun dominante vader. Regisseur/scenarist Jim Mickle en zijn co-scenarist Nick Damici, die ook de rol van sheriff Meeks voor zijn rekening neemt, investeren in de eerste helft van de film  tijd in hun personages en bouwen de spanning langzaam op, en dat blijkt zeer efficiënt te zijn.  Ook hun acteursregie is uitstekend : Bill Sage is  angstaanjagend als de stugge, gewelddadige vader, en ook de tieners Julia Garner en Ambyr Childers zijn uitzonderlijk goed. Kelly McGillis, ooit nog een ster dankzij films als ‘Witness’ en ‘Top Gun’, is quasi onherkenbaar als buurvrouw Marge.  ‘We are what we are’ werd door zijn distributeur niet eens een bioscooprelease gegund, en dat is gezien de crap die dezer dagen wél de zalen haalt, net niet misdadig. Topfilm, en echt niet alleen voor fanatieke genreliefhebbers maar voor iedereen die van spannende, sfeervolle thrillers houdt.

THE GRAND SEDUCTION

Ook ‘The grand seduction’ van Don McKellar is een bioscoopweesje wat nog maar eens bevestigt dat films die niet of gesubsidieerde hardcore arthouse zijn of hersenverlammend spektakel met een nummer in de titel, het erg moeilijk hebben hun publiek te vinden. Nochtans is ‘The grand seduction’ een fijne feelgood-film in de traditie van bv. ‘Waking Ned Devine’ of ‘Local Hero’, het soort film  waarvan je zou vermoeden dat er in deze droeve dagen een ruim publiek voor zou moeten bestaan. De altijd geweldige Brendan Gleeson speelt Murray French, een werkloze visser in het uitgebluste vissersdorp Tickle Head op het Canadese eiland Newfoundland. De enige hoop voor de gemeenschap is de komst van een fabriek maar één van de voorwaarden van de investeerders is dat er een dokter permanent op het eiland moet verblijven. Enter dr. Lewis, rol van Taylor Kitsch, die het door de dorpsbewoners zo naar de zin moet worden gemaakt dat hij zijn mondaine stadsleven wil inruilen voor Tickle Head. ‘The grand seduction’ is tot op zekere hoogte een klassieke fish out of the water story, beetje naïef soms, maar zo speels en charmant en ontspannen gespeeld dat je het maar wat graag wil geloven. Film van de maand, omdat het december is.

MINUSCULE

De kans is vrij groot dat u tijdens de kerstvakantie uitgeput van het traditionele geschrans en gezuip met de kinderen voor de televisie terechtkomt en dan is het me dunkt wel fijn dat u een film kan tevoorschijn  zappen waar u zelf ook wat aan heeft. Mijn eerste tip is zowaar een Belgische animatiefilm, zij het met een behoorlijk grote Franse financiele inbreng : ‘Minuscule : la vallée des fourmis perdues’. In ‘Minuscule’ wordt een inderhaast achtergelaten picknickmand de inzet van een ware oorlog tussen twee mierenkolonies. Een lieveheersbeestje kiest de kant van de zwarte mieren, die in hun fort zullen worden belaagd door de agressieve rode mieren. Regisseurs Helene Giraud en Thomas Szabo maken een aantal best wel dappere keuzes, toch zeker in de context van animatiefilms voor een breed publiek. Zo is de vertelstijl niet de onderhand gebruikelijke pretparkrollercoasterhysterie en is de film niet dichtgeplamuurd met leuke liedjes, meer : de dieren spreken zelfs niet. Dat is in het begin even wennen maar de picturale pracht en technische perfectie van ‘Minuscule’ pakken je al snel in. Straffe film, vond ik, en mijns inziens geschikt voor zowat iedereen vanaf een jaar of vijf.

MR. PEABODY & SHERMAN

Wie zijn animatie graag iets traditionelers ziet, iets Amerikaanser zeg maar, die vindt wellicht zijn gading bij ‘Mr. Peabody & Sherman’, de nieuwe film van Rob Minkoff, die met ‘The Lion King’ en ‘Stuart Little’ toch mooie referenties kan voorleggen. ‘Mr. Peabody & Sherman’ vertelt de avonturen van een superslimme hond en zijn geadopteerde mensenzoontje – dat alleen al verdient punten voor originaliteit. Het duo doorkruist tijd en ruimte om een tijdsdiscontinuum te herstellen dat ze zelf per ongeluk hebben veroorzaakt. Nooit gedacht overigens dat ik het woord ‘tijdsdiscontinuum’ zou kunnen gebruiken in de synopsis van een animatiefilm, weer punten voor originaliteit. Ik moet toegeven dat het verhaal behoorlijk ingewikkeld en ambitieus is voor een animatiefilm wat vermoedelijk de allerjongsten wat kan afschrikken, maar verder vond ik ‘Mr. Peabody & Sherman’ erg fris en grappig, en Anna, mijn dochter van negen, ook. Voilà.

DE 100-JARIGE DIE UIT HET RAAM KLOM EN VERDWEEN

Scandinavië scoort de afgelopen jaren vooral met zijn al dan niet op bestsellers gebaseerde dramareeksen genre ‘The Killing’ en ‘The Bridge’ en de ‘Millenium’-trilogie, maar onze Noord-Europese vrienden hebben ook een rijke humortraditie, alleen reist humor minder makkelijk dan drama, dat is nu eenmaal zo. Uitzondering op de regel is de wrange, licht absurde Zweedse komedie ‘De 100-jarige die uit het raam klom en verdween’, een vrij trouwe verfilming van de gelijknamige en  mijns inziens nogal overschatte bestseller van Jonas Jonasson. Voor de film zelf werden de grote middelen ingezet : regisseur Felix Hengren mocht dollen met een budget van bijna 7 miljoen euro, behoorlijk veel voor een Zweedse film. Die film ziet er dan ook echt goed uit, met behoorlijk wat spectaculaire scènes, en vindt ook een mooi evenwicht tussen soms koldereske slapstick en meer bijtende, donkere humor. Ik was in elk geval aangenaam verrast, ik vond de film zelfs beter dan het boek. ‘De 100-jarige die uit het raam klom en verdween’ is fris en plezierig entertainment en in elk geval een aangename afwisseling in het fletse dieet van Amerikaanse romcoms en tienerkomedies die we doorgaans te zien krijgen.