Welp – De zonne zonk, het duister klom

Doet de bovenstaande titel geen belletje rinkelen? Dan hebt u vast geen verleden bij de scouts achter de rug. Geen paniek, want dankzij Welp hebt u een nieuwe kans om de geneugten van de Hudo te ontdekken.

Welp, het langspeeldebuut van Jonas Govaerts, wordt ons aangekondigd als de eerste Vlaamse horror/avonturenfilm. Dat alleen al is een applausje waard, want het wijst er op dat onze filmindustrie weer een stukje volwassener is geworden.

Waar tot op heden steeds gekozen werd om veiligere, populairdere genres zoals komedies en drama’s te ondersteunen, zijn geldschieters nu blijkbaar ook geneigd om wat meer risico te nemen en dus ook een horrorfilm van fondsen te voorzien. Al moet dat nu ook weer niet overdreven worden. Govaerts moest  immers ook de boer op om Welp via crowdfunding van voldoende middelen te voorzien. Dat leidde vorig jaar onder meer tot een gastoptreden in deze vermakelijke podcast. Om maar te zeggen dat een regisseur wel wat meer moet doen dan simpelweg ‘Actie’ roepen.

Maar goed, waar gaat deze Vlaamse slasher eigenlijk over? Samen met een groep welpen vertrekken we als kijker mee op scoutskamp, ergens diep in de Ardense bossen. Dit onder de vakkundige begeleiding van Akela (de alweer heerlijk acterende Titus De Voogdt) en de net iets minder vakkundige begeleiding van diens assistent Baloe (Stef Aerts).

Terwijl Baloe vooral bezig is met de knappe foerierster Jasmijn (Evelien Bosmans) het hof te maken en Akela het kampterrein aan het inrichten is, trekt de jonge Sam (Maurice Luijten) alleen het bos in. Al snel ontdekt hij een mysterieuze boomhut die bewoond wordt door Kai, een verwilderde jongen die niet meteen overloopt van de goede bedoelingen. Hadden de andere welpen maar wat meer horrorfilms bekeken, dan wisten ze dat ze de verhalen van Sam maar beter niet weglachten…

Govaerts, die overigens niet enkel regisseur is maar tevens gitarist bij The Hickey Underworld, heeft heel wat werk gestoken in het bestuderen van andere horrorfilms en wist dus ook als geen ander dat sfeersetting in dit genre van levensbelang is (no pun intended). Met het verhaal zit het dus wel goed, en dat kan eigenlijk ook moeilijk anders. Een groep kinderen alleen in een afgelegen bos, veel idealer wordt het niet voor een psychopaat met slechte bedoelingen…

Toch gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat échte liefhebbers van het horrorgenre deze Welp als een mager beestje zullen afdoen. Maar laat dat de pret vooral niet drukken!  Met deze film wordt immers niet enkel op die hard fans van het genre gemikt, men wil net een breder publiek aantrekken. En zij zullen wel af en toe met klamme handen het pluche van de cinemazetel vastgrijpen.

Akkoord, zeker naar het einde van de film toe, misten de verhaallijnen wel wat scherpte en originaliteit. Sommige plotwendingen kon zelfs een blinde van ver zien komen. En ook de special effects mochten soms wel iets spectaculairder zijn, al zal het ontbreken van een echt Hollywood-budget daar wel voor iets tussen zitten. Maar dat alles hield me niet tegen om, tijdens het bekijken van de film, op sommige momenten terug te denken aan het uitstekende Cabin In The Woods (u weet wel, die horrorfilm uit 2012 van de hand van Drew Goddard). Geef toe: er zijn slechtere referenties mogelijk.

Kortom: Welp is pretentieloos entertainment, dat toch meer is dan zomaar een tussendoortje. Het feit dat dit een debuutfilm is, zal de filmliefhebber zeker in staat stellen om de foutjes te vergeven die Govaerts toch nog maakt. Wat zeker is, is dat er een beloftevolle regisseur opgestaan is die er met succes in geslaagd is de Vlaamse filmscène een stukje diverser te maken.

Bram Leunis