The Hundred-Foot Journey: opgewarmde kost over cultuurverschillen en Michelinsterren

In deze feel-good film worden we meegezogen in de clash der culturen. Hassan (Manish Dayal) is opgegroeid in Mumbai en heeft daar met behulp van zijn moeder de traditionele Indische keuken ontdekt.  Na allerlei omwegen, komt hij samen met z’n vader, broers en zussen terecht in een pittoresk Frans dorpje en besluit om daar een Indisch restaurant te beginnen. Op een warm welkom van de lokale gemeenschap moeten de kersverse restaurateurs echter niet rekenen: de kribbige Madame Mallory (vertolkt door een uitstekend gecaste Helen Mirren), eigenares van het statige Michelin-restaurant aan de overzijde van de straat, is niet opgezet met de concurrentie en dat zullen ze geweten hebben!

Klinkt niet slecht? Dat moeten ook de reclamejongens van de Belgische distributeur gedacht hebben. Geen moeite was hen dan ook teveel om deze gastronomische film te linken aan het succes van de vele kookprogramma’s op televisie. Om u een idee te geven: in de Gentse Studio Skoop lagen er, ter promotie van deze film, foldertjes met daarin enkele Indische recepten van de hand van Wout Bru. Als dat geen overtuigend element is om kijkers naar de zalen te lokken?!

Nu, helaas worden we door de Vlaamse zenders al enkele jaren overspoeld met kookprogramma’s, waardoor de liefhebbers van het genre (en de fans van Wout Bru) zich vast wel iets kunnen voorstellen bij de volgende situatie: als kok op zoek naar faam en erkenning kom je terecht in een keuken die je niet kent. Je krijgt een overdadig assortiment aan deugdelijke ingrediënten voorgeschoteld en hoort in de verte een iets te enthousiaste presentator die je opdraagt een lekker smakend gerechtje uit je hoed te toveren.

Een soortgelijke ervaring moet regisseur Lasse Halström overkomen zijn toen hij startte met The hundred-foot journey, gebaseerd op het gelijknamige boek van Richard C. Morais.

Trouwe kijkers van Masterchef of De beste hobbykok van Vlaanderen beseffen maar al te goed dat de uitdaging van deze kookproef zich niet louter beperkt tot het voorschotelen van een bord warme kost tegen de vooropgestelde deadline. Neen, de jury verwacht dat de kandidaat-kok er vooreerst in slaagt om uit het gesponsorde assortiment aan producten en lekkernijen er net die ingrediënten weet uit te pikken die even later in het proces elkaar zullen verheffen tot een culinair en samenhangend geheel.

En precies daar gaat Halström in de fout. Deze film schippert voortdurend tussen een overvloed aan verhaallijnen. De kijker wordt heen en weer geslingerd tussen de ambities en de carrière van Hassan, een romance tussen diezelfde Hassan en de knappe Française Margueritte (Charlotte Le Bon), een felle concurrentiestrijd tussen twee restaurants, de integratiestrijd van het charismatische familiehoofd (Om Puri) in de lokale, Franse gemeenschap, enzovoort enzovoort.

Mocht de regisseur bij het monteren de schaar iets frequenter benut hebben, dan zou deze film een pak beter tot z’n recht komen. Immers, het knappe camerawerk (de scene waarin het keukenpersoneel van beide restaurants groenten snijden is een pareltje!), het leuke verhaal en de verre van onaardige vertolkingen verdienen zeker beter dan wat deze film uiteindelijk geworden is.

Om nog met een culinaire analogie te eindigen (en dit is echt mijn laatste, beloofd): wat overblijft is een gerecht waarbij weliswaar heel veel dure ingrediënten gebruikt zijn, maar dat toch smaak ontbeert. Misschien een aardig tussendoortje op een buffet, maar geen gerecht voor het Hof van Cleve.

Bram Leunis